Kaloi zhurma e 8 Marsit, si përherë edhe këtë vit. Kjo zhurmë është një ndër momentet më të mira për të matur temperaturën e gjysmës së mirë të këtij vendi. Eshtë dita kur termomentri shënon qartë në ç’gradë e kemi virusin, dhe ndodh që zhiva të ç’orientohet. Por pse ç’orientohet zhiva dhe madje edhe vetë shoqëria? Sepse në 8 Mars thënia “të drejtat e grave janë të drejtat e njeriut”, është veçse një refren urban, dhe aspak gjitheperfshirës, ku gratë e periferisë dhe të fshatit mbeten jashtë.
Ndryshimi dhe përparimi i madh në lëvizjen e grave dhe vajzave shqiptare do të vijë në fakt ditën kur gratë jo të lira, ato të dhunuara, të poshtruara, të sinqerta në dhimbjen e tyre, do ta shtyjnë veten të dalin jashtë mendësisë se, bashkëshorti që kanë, drejton frymarrjen e tyre. Vetëm kështu ne do krijojmë imunitet dhe do ti bëjmë ballë botës. Mirëpo deri sa këto gra të vendosin çdo bëjnë me fatet e tyre, në zonën e tyre të ngushtë, disa të tjera do të vazhdojnë të ndikojnë tek ato.
Së pari, janë “Snobistet” e pavërteta, të cilat në hipokrizi e sipër, shprehen se 8 Marsi nuk është festë (dhe festojnë sa munden). Mbi të gjitha nuk janë fort të qarta mbi këtë ditë të sakrificës e cila nuk është dita e nënave, por e gruas. E gruas qe dikur ka qënë vajzë, e asaj që është sot, e gruas si bashkëshorte, e gruas që ka sjellë në jetë fëmijë, e më pas është bërë gjyshe. E saktë nuk është festë. Sepse jemi të ndërgjegjshme që gratë duhet të vazhdojnë të luftojnë për të drejtat e tyre në shoqëri dhe rezistenca mund të haset në të gjthë sektorët sot. Por mund të shijojmë një fije shpresë sepse ne, gratë e ditëve moderne, kemi luksin të mos luftojmë më për disa të drejta bazike themelore dhe jetike, sepse këtë arritje e kemi dhuratw nga gratë e 156 viteve më parë. Këto beteja dhe shumë të tjera i fituan ato për ne, që sot ta kemi më të lehtë. 8 marsi wshtw njw kujtesw pwr kwtw fakt, dhe rrugws së gjatë që kemi për të bërë. Më shumë se kaq, ka të bëjë me reflektimin e secilës prej nesh mbi liritë e mendimit dhe të veprimit. Simbolikë domethënëse që vesh shanset tona për botën që duam. Nuk e di nëse këto vajza snobiste si bija nënash nuk urojnë në këtë ditë, apo refuzojnë të marrin një buqetë me lule nga fëmijet e tyre që në zgjim. Dhe nëse nuk besojnë në simbolikën e kësaj dite nuk kanë vërtetë arsye të festojnë por as edhe të protestojnë.
Së dyti, histerizmi që shoqëron këtë ditë është i pashoq. Përpjeket e mëdha që bëhen për organizime a tubime dhe që shoqërojnë një kauzë sa të vështirë aq edhe të dhimbshme, ia humbin vlerën kauzës. Ose për të qënë më saktë, nuk shkon as në syrin dhe as në veshin e gruas, për të cilën kauza merr frymë. Eshtë e gjitha për television dhe një pushtet më shumë për ne që e lëvrojmë këtë fushë. Edhe kur telefonat s’pushojnë në këtë ditë për të mbushur panelet dhe ekranet me mendimet e pandryshuara, sidomos kur bëhet fjalë për ato, “ qytetarët e thjeshtë” siç i quajnë mendimtaret (e përbëra) në ekran, prapë ka një garë gati në ekstazë. Në shqipëri gratë vriten. Ky është realiteti. Problematikat e tjera janë të pakonsiderueshmë në raport me këtë krim. Edhe pse aktivizmi është një lëvizje e vështirë dhe jo të gjitha gratë mund ta ndjekin, kjo nuk do thotë që ato të kthehen në cirk. Për këtë arsye 8 Marsi nuk është vetëm parade dhe kronikë ne televizione. As aktivitet politik. Është aktivizim për ndryshimin e mendësisë së grave rurale që sjell zhvillimin e stilit të jetës së tyre e më pas shoqërisë. Nuk është një garë kush bërtet më shumë apo lëshon parulla më të bukura ku në fund të ditës shprehen zilitë kush e organizoi më mirë a më bukur paradën. Kush ka kë apo më shumë në krah. Nuk mund të çirremi duke u bërë thirrje për mesazhe e lançim të tij. Koha e mesazheve ka kaluar, ëshët kohë për veprim për të cilën duhet pyetur vetja pse nuk na bashkohen gratë vertetë jo të lira?!
Së fundmi, mendoj se ato gratë e qytetve të vogla, apo ajo gruaja në fshat e cila përgjatë gjithë vitit shfrytëzohet më keq se bagëtia që ka në bahçe, ka të gjithë të drejtën të festojë. Sepse, ato, ndryshe nga snobet dhe tubueset e zhurmshme të qytetit e shohin këtë ditë si të vetmen rrugë të shprehjes së gëzimit, shplodhjes, heqjen dorë nga përgjegjësitë dhe angazhimet si dhe të bëjnë qejf si kurrë ndonjëherë gjatë vitit. Jeta frustruese dhe dhunuese që i ofrohet nga partneri dhe kushtet, çdo ditë, e ben 8 marsin e tyre nje gomardare shpetimi. Ateherë pse këto gra u dashkan të hiqkan dorë edhe nga ajo pak liri që u jep festa, për të bërë protestën e bulevardit?!
No comments:
Post a Comment