Ambicia nuk mësohet

Kur Steve Jobs e pyeti drejtorin e Pepsit,  “do ta kalosh gjithë jetën tënde duke shitur ujë me sheqer apo do ta kapësh këtë mundësi për të ndryshuar botën, duke punuar me mua”, ai me siguri e dinte se po i shtonte nje përkufizim të çmuar ambicies.  Sepse Steve dhe ambicia ishin e njëjta gjë.  

Ky motorr gjigand, ose është ose nuk është brenda teje. Këtë mund ta vertetojë vetë Ron Wayne, partneri i parë i Jobs-it (pas Wozniakut) në fillimet e Apple. Nëse ai do t’i kish qëndruar marrëveshjes prej të cilës  hoqi dore 11 ditë më vonë, dhe të kishte ruajtur atë 10% e aksioneve të tij, në fund të vitit 2010 ai do të kishte 2. 6 miliard dollarë pasuri. Ndërkohë ai sot jeton me një pension social minimal.

Megjithatë, paraja nuk do jetë në fokusin tim. Nuk qe as në fokusin e Jobs-it në fillimet e tij, e mbase nuk qe kurrë prioritet ashtu siç nuk qenë as femrat dhe suksesi me ato. Nuk do merrem me materialen, por me pasionin. Me pasionin, idealen, shpresën, ëndrrën dhe dëshirën e një Steve tjetër, që mbase shpikje nuk do bëjë, por botës një ndryshim mund ti sjellë. Prandaj, mendoj se ambicia nuk mësohet dhe mbi të gjitha nuk lind nga materialja. Për më tepër kur ajo kopjohet s’është gjë tjetër veçse sipërfaqësore dhe jo thelbësore. Më ndodh të njoh njerëz që edhe ëndrrën e kopjojnë  e duke mos ditur shumë pasazhe të saj, fillojnë ta keqpërdorin, të abuzojnë me të e në fund mund edhe ta shkatërrojnë.

Eshtë bukur kur ke ëndrra sepse ajo është kreyqendra e ambicies. Pa ëndrrën ambicia nuk lind. Shumë aspirojnë të bëhen vetëm të pasur (veçse pa e ditur se si), dhe këtu më vinë ndër mend disa njerëz me të cilët kam punuar së fundmi, të cilët jetonin rrenshëm e mendonin ngushtë. Disa të tjerë ëndërrojnë për promovimin e ideve të tyre , shumë nga këta njerëz duan të bëhen lider, politikanë, biznesmenë a reformatorë social, që duan dhe mund të sjellin ndryshimin. Janë këta që jetojnë thjeshtë dhe mendojnë lart.

Kur flasim për ambicien në shoqërinë tonë, nuk mund të mos kujtohesh për dy politikanë. Besnik Mustafaj teksa përshkruante një natë në një emision televiziv rrugëtimin e tij të vitit ’90, gjatë lëvizjes studentore bashkë me mikun dhe kolegun Berisha tha:  “ Unë dhe doktori ishim në dhomë, ra telefoni dhe njëri duhej ta kapte dhe t’i përgjigjej Ramiz Alizë, unë thashë doktori është ai që do flasë (…) Ishte shumë vonë, ne nuk kishim ngrënë gjithë ditën, mua më kishin mbaruar cigaret dhe i thashë doktorit se është më mirë ta mbyllim për sot e të takoheshim nesër”. Ai tha, “jo, tani sapo filloi”. 

Në atë dhomë ishin dy njerëz, një telefon, një fillim dhe një ambicie. Njëri zgjodhi të ikte në shtëpi, tjetri hyri në histori.

Edhe kur Tirana ndryshoi (1999-2000) kishte të bënte veç me ambicien e Ramës. Pavarësisht se sot të dy këto personazhe secili në mënyrën e vet ka një interes të madh brenda ambicies për të nesermen. Në atë të djeshmen ato besonin, besonim edhe ne. Ata, nuk e kishin të mësuar e as të kopjuar. Mendoj se e kishin të lindur.